Kinderen vinden het fantastisch; lekker stickers plakken! Vorige week hebben ze met raamstickers hele verhalen gemaakt, ontzettend leuk om te zien, het verhaal werd steeds een beetje aangepast, even de stickers verplaatsen en het verhaal kon weer verder. Mijn zoon had een tijdje terug een sticker/kleurboekje. Op elke pagina een kleurplaat met één of twee sticker plekken. Het idee erbij was om per kleurplaat de bijbehorende sticker te vinden en die erop te plakken. In plaats daarvan ging mijn zoon naar het sticker vel, pakte een sticker en ging opzoek naar de kleurplaat die erbij hoorde. Hij is er uren zoet mee geweest!
Zelf heb ik een iets andere associatie met stickers plakken. Ik moet vooral denken aan het diagnosticeren van kinderen, vermoedelijk een gevalletje van beroepsdeformatie (ik werk momenteel voor een 2de lijn GGZ instelling). Stickers plakken lijkt momenteel een hot item waar ook volwassenen geen genoeg van kunnen krijgen. Maar is het wel zo handig al die labels? Een bekende, of misschien wel beruchte, ‘sticker’ is ADHD. “Vroeger waren kinderen gewoon druk en nu hebben ze allemaal ADHD?!” Je hoort het vaak genoeg, maar omdat er kennelijk heel veel drukke kinderen zijn met vermoedelijk ADHD wordt er ook veel onderzoek naar gedaan. Inmiddels is bijvoorbeeld aangetoond dat de meeste vormen van medicatie maar zeer beperkt of voor beperkte duur effectief blijken te zijn en dat 60% van de ADHD gevallen verholpen kan worden met het juiste dieet*. Dat zijn hele mooie resultaten die we zonder ‘stickers’ niet hadden bereikt. En natuurlijk heeft het ook een keerzijde want eenmaal een sticker altijd een sticker. En dan natuurlijk het immens grote verschil tussen iets zijn en iets hebben… Over het labelen van kinderen kan veel gezegd worden. Het grootste risico is in mijn optiek is dat de spelregels worden aangepast, zoals mijn zoon dat onlangs deed. Gaan we met een sticker opzoek naar een kind (een kleurplaat) of bekijken we de kleurplaat (het kind) heel aandachtig en past daar misschien een bepaalde sticker bij?
Onlangs hadden wij een fantastic date met de Fantastic Mom’s, we (de ja-papa’s) hebben de Fantastic Mom’s via twitter leren kennen (of andersom?) en een date met alle kinderen erbij kon niet uitblijven! Tijdens een van de gesprekken kwam het onderwerp selectief mutisme voorbij en onze jongste heeft daar wel heel er veel van weg. Zonder meteen labels te willen plakken zijn we ons erin gaan verdiepen en de symptomen zijn duidelijk aanwezig. Veel van onze vragen hadden ineens een antwoord. Er blijkt ook veel oefen materiaal te zijn en handvatten om hiermee aan de slag te gaan. We waren gelukkig al een eind in de goede richting, zo bleek. Soms blijken stickers simpelweg gewoon heel behulpzaam te kunnen zijn, omdat je ineens weet waar je het over hebt. Puzzel stukjes vallen op hun plek. Het risico blijft dat we meer plakken dan nodig en dat is zonde van de kleurplaat.
Meer informatie over selectief mutisme is te vinden op http://www.spreektvoorzich.nl/
*bron: http://www.adhdenvoeding.nl