Speciale eenheid

Ik zat laatst de documentaireserie “Surviving the cut” te kijken. In deze serie wordt een kijkje geboden in de keiharde wereld van de training van speciale militaire eenheden.

Na een paar afleveringen begon ik een patroon te herkennen in de training van deze militairen. Het begin van de training is over het algemeen zo hard en zwaar als de praktijk nooit zal worden. De ‘studenten’ worden dagen uit hun slaap gehouden, moeten kilometers met zware bepakking en materieel door de modder lopen, gewonden mogen niet achtergelaten worden en om de stress te verhogen staan de trainers continu tegen ze te schreeuwen.

Dit doet me erg denken aan wat ‘verse’ ouders moeten doorstaan. Eigenlijk zijn ouders ook een speciale eenheid! Ouders worden elke nacht uit hun slaap gehouden. Ze moeten regelmatig kilometers lopen met de boodschappen in hun handen en één of twee kinderen onder hun armen. De kinderen worden nooit achtergelaten, zelfs niet als ze krijsend in de supermarkt op de grond liggen. Om de stress van hun ouders wat te verhogen beginnen kinderen ook regelmatig om niets te huilen of te schreeuwen.

Ik vermoed dat dit de manier van de natuur is om ervoor te zorgen dat je als ouder uiteindelijk elke situatie aankunt. Zelfs als je kinderen groter worden. Want kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen grote problemen. En kun je na een paar jaar als ouder werkelijk alles aan, dan heb je mogelijk al een kleine voorsprong mocht je ooit beginnen aan een training voor een speciale militaire eenheid.