Sint Maarten

Zondagavond hoorde ik hoe mijn kleuter in bed haar liedje voor Sint Maarten al lag te oefenen en maandagochtend was Sint Maarten het eerste waar ze aan dacht. Ze moest op school nog even haar lampion afmaken, maar had er duidelijk zin in!

’s Avonds was het gelukkig zo ver. We gingen Sint Maarten lopen. Ook de peuter en dreumes mochten mee. Het werd dus een echt gezinsuitje! Na het eten trokken we onze jassen aan en de kinderen kregen een rugzakje om. De kinderen kregen allemaal hun eigen lampion in de handen gedrukt en we waren klaar om te gaan.

Nu moet je weten dat onze kleuter nogal verlegen is. Ze zegt over het algemeen geen woord tegen vreemden, bij de tandarts weigert ze haar mond open te doen en in nieuwe situaties verschuilt ze zich het liefst achter mijn benen. Wij waren dus op het ergste voorbereid. Waarschijnlijk zouden wij al het zingwerk moeten doen en het zou wel eens een ongemakkelijke vertoning kunnen worden. We legden de kleuter bij voorbaat dus al uit dat we alleen ons rijtje huizen langs zouden gaan en dan weer terug naar huis. Dat vond ze blijkbaar al spannend genoeg, want ze ging er zonder morren mee akkoord.

Toen de eerste buurman open deed verbaasde de kleuter ons door meteen enthousiast mee te zingen, vrolijk een snoepje uit te zoeken en zelfs hardop dankjewel tegen de buurman te zeggen. De peuter en dreumes volgden haar voorbeeld. We wisten niet wat ons overkwam. Waren deze voorbeeldige kinderen van ons? Zou het bij het volgende huis ook zo gaan? Bij elk huis ging het alleen maar beter en beter! Zelfs de dreumes had na een paar huizen het trucje al helemaal door. “Met mijn lampion naast broer en zus staan. Wachten tot ze uitgezongen zijn. Lief kijken. Snoepje pakken. Lief kijken. Snel nog een snoepje pakken!”

Voor we het wisten waren we aan het eind van ons rijtje aangekomen. We besloten nog maar een ‘stukje’ verder te lopen. Toen we na een uur bijna thuis waren, besloot mijn peuter dat hij nu wel voldoende chocolade verzameld had. Hij vroeg aan een buurvrouw: “heb je iets anders?”. Wij schaamden ons natuurlijk rot, maar gelukkig kon de buurvrouw er om lachen en bood hem een mandarijntje aan. Die nam hij glunderend in ontvangst. Wie zegt er dat kinderen alleen maar snoep willen?

Thuis gekomen konden we er niet over uit hoe voorbeeldig de kinderen zich gedragen hadden. Dat hadden we van tevoren echt niet kunnen bedenken. Zo zie je dat je kinderen je altijd weer blijven verbazen.

Natuurlijk, het was maar Sint Maarten, maar wat zijn wij trots op onze koters!