Hoe kinderlogica chaos verklaart

Mijn peuter was gisteren jarig. Hij werd drie jaar! Er werd dus een feestje gevierd en hij werd natuurlijk overladen met cadeautjes. Vandaag moest daar uiteraard de hele dag mee gespeeld worden.

Toen ik vanmiddag thuis kwam zag ik dan ook dat de kinderen met z’n drieën van alle cadeautjes genoten. De kleuter zat een dvd te kijken die de peuter gisteren gekregen had. De peuter zelf liep met zijn nieuwe gitaar door het huis te banjeren. Af en toe sloeg hij, tevreden om zich heen kijkend, luid een power chord aan. En de dreumes zat middenin de woonkamer èn middenin het nieuwe Playmobil ridderkasteel met de nieuwe Playmobil ridders te spelen. Heel gezellig allemaal!

De peuter had gisteren ook een setje vingerverf gekregen. En u moet weten, mijn kinderen zijn gek op knutselen en kliederen. Ik was dus niet verbaasd toen ik op de grond het lege doosje van de vingerverf vond.

De kleuter zag mij er naar kijken en kwam me beteuterd vertellen dat mama de vingerverf had weggegooid. Wat was er nu gebeurd? De peuter wilde vandaag natuurlijk met zijn nieuwe verf vingerverven, dus mijn wederhelft had alles klaargezet en de peuter en dreumes waren begonnen aan hun kunstwerken. Toen ze heel even was weggelopen, had de peuter zijn kans gegrepen. Hij had zijn handen tot aan zijn polsen in de potjes gestoken en er de hele eettafel, een deel van de vloer, zichzelf en een stoel volledig mee beschilderd. Overal stonden handafdrukken en uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat mijn peuter zo blauw was als een smurf. Helaas is er van dit alles geen fotomateriaal beschikbaar gesteld, maar u en ik moeten maar aannemen dat het geen fraai gezicht geweest zal zijn.

Toen ze terugkwam en hem vroeg waarom hij dit nou toch gedaan had en dat hij niet zijn hele handen in de potjes mocht doen, kreeg ze als antwoord: “maar ik deed net als kindje op de doos…”

Tja, kinderlogica. Daar kun je niet tegenop…