Het Papagevoel

Er zit een duidelijk verschil in opvoeden tussen mama’s en papa’s. Dat is ook niet zo gek, vanaf het allereerste begin zijn de mama’s namelijk volledig betrokken. Papa levert zijn bijdrage en is er voor 9 maanden vanaf, mama draagt het groeiend hoopje cellen continue met zich mee en voelt alles vanaf het allereerste schopje tot aan de volwaardige karatetrappen aan het einde van de zwangerschap. Zo ontstaat het ‘Moedergevoel’ wat nooit meer weg gaat en wat tot aan het moment dat het (ondertussen volwassen geworden) hummeltje het nest verlaat nog problemen geeft.

Het Moedergevoel vertelt aan de moeder vanaf het eerste begin waar de baby behoefte aan heeft, het zorgt ervoor dat mama gelijk klaar staat als de kleine van zich laat horen, zowel overdag als diep in de nacht. Het zorgt ervoor dat als de kleine groot wordt en de wijde wereld in trekt tot vroeg in de morgen, mama de hele nacht wakker ligt, terwijl papa heerlijk ligt te ronken.

Papa’s hebben al vanaf het begin een valse start. Zij hebben namelijk niet 9 maanden de tijd om te hechten, als ze geluk hebben voelen ze af en toe een schopje en na de bevalling is het aan de papa om een band op te bouwen. Zo kan het idee ontstaan dat de papa een wat afstandelijker en soms misschien zelfs vijandig gevoel heeft tegenover de vers geboren baby. Gevoelens van; wie is die indringer, waarom pakt ‘ie mijn vrouw af en wanneer gaat die kleine druktemaker weer weg? Allemaal emoties en gevoelens waar de verse Papa mee om moet leren gaan en die hij een plekje moet geven.

Dat dit niet niks is, blijkt wel uit het feit dat er zelfs een speciale term voor dit Papagevoel bestaat, genaamd Couvade, waarbij de (aankomende) vader vergelijkbare emoties en klachten heeft als de zwangere moeder. In bepaalde culturen bestaan zelfs zogenaamde couvade-riten waarmee mannen hun emoties die gepaard gaan met het vaderschap verwerken.

Ik denk dat het wel een goed idee is als mannen onder elkaar op die manier hun emoties verwerken. Ik denk dat we dan gezondere en evenwichtiger papa’s krijgen. Maar hoe zouden dit soort riten er uit moeten zien? Met een groep mannen in een bamboe rokje in een kringetje rond een kampvuur dansen en ondertussen in een soort trance vreemde klanken uitstoten? Ik denk niet dat de moderne westerse man daar op zit te wachten (uitzonderingen daargelaten natuurlijk).

Ik heb wel een suggestie. Iets waar ik zelf hele goede ervaringen mee heb. Als ik er even helemaal doorheen zit en er behoefte aan heb om in het gezelschap van andere papa’s mijn emoties en gevoelens die met het opvoeden van mijn kinderen gepaard gaan te verwerken, dan is er maar één oplossing… Mannenavond!