Een verhaal met een moraal

Soms zie ik dingen iets te positief in.

Zo kocht ik afgelopen jaar een mooie loopfiets voor de tweede verjaardag van mijn peuter. Hij vond zijn loopfiets heel mooi en liet hem trots aan iedereen zien, alleen kon hij niet met zijn voeten bij de grond. Ik dacht dat hij er met een maand of twee wel op zou passen, mooi niet. Voor zijn derde verjaardag krijgt hij zijn loopfiets nog een keer, hopelijk past hij er tegen die tijd wel op.

Dit weekend was ik weer eens te positief. Mijn dreumes en peuter zijn gek op speelgoedtreinen en ze hadden nog nooit in een trein gezeten. Daarom leek het me leuk om eens een keer iets met de trein te gaan doen. Mijn vrouw was het er niet mee eens, maar ik overtuigde haar met mijn geromantiseerde beeld van de dag. Ik zag al helemaal voor me hoe we met zijn allen, ook papa Rens en zijn gezin gingen mee, gezellig in de trein zouden zitten. De kinderen uit het raam starend naar alle mooie dingen die voorbij kwamen. Dan gezellig met zijn allen door Amsterdam wandelen en op de terugweg nog even vliegtuigen kijken op Schiphol.

De realiteit was anders. Vier volwassenen, een kleuter, twee peuters, twee dreumessen, een kinderwagen, een buggy en een draagdoek. Op het perron vonden de kinderen het geweldig, al die treinen die ze van dichtbij voorbij zagen rijden. Het eerste stukje in de trein was ook super, precies zoals ik het me had voorgesteld, kinderen die met glinsterende oogjes en een brede glimlach uit het raam zaten te kijken.

Maar al snel ging mijn mooie beeld in rook op. We moesten op Schiphol overstappen op de trein naar Amsterdam CS. Eerste wagon vol, tweede wagon vol, derde wagon vol… laatste wagon ook vol. We hebben ons er toch maar bijgepropt. Daar sta je dan met je buggy, je kinderwagen, je kinderen die eigenlijk willen zitten, een dreumes die het veel te druk om haar heen vindt en een vrouw die maar blijft herhalen dat ze van tevoren al gezegd heeft dat dit geen goed idee is.

Maar, al was het niet heel comfortabel, we kwamen wel aan op Amsterdam CS. We liepen een rondje door de stad en dat ging best goed. Waarschijnlijk omdat de helft van de kinderen sliep. Na een heerlijk ijsje liepen we weer naar het station. Helaas, dit keer geen lift om op het perron te komen, dus tillen met die kinderwagen en buggy. Deze trein was nog voller. We stonden als sardientjes in een blikje tegen de deuren aan gepropt. In deze drukte had een dame besloten belangrijke telefoongesprekken te gaan voeren en ze was bijzonder geïrriteerd dat onze kinderen daar geen rekening mee hielden… Oh ja, het was ook nog zo’n 32 graden in dat kleine hokje.

Gelukkig maakten we een stop op Schiphol, waar we weer even naar frisse lucht konden happen op het panoramadek. De kinderen konden even rennen, naar de vliegtuigen kijken en bij het restaurantje nog even in de speeltuin spelen.

Toen we uiteindelijk thuis kwamen waren we kapot. Leuk hoor zo’n uitje met de trein. Ik was bang dat ik dit nog lang zou moeten horen. “Jij met je leuke ideeën altijd. Weet je nog die keer dat we met de trein gingen?”

Maar al snel bleek dat de kinderen het geweldig hadden gevonden. De peuter begint telkens weer oven zijn avontuur in de trein. En de kleuter heeft vandaag voor het eerst in anderhalf jaar iets verteld in de kring. “Wat dan?”, vroeg ik haar. “Nou, dat we met de trein naar Amsterdam zijn geweest!”

Wat is nou de moraal van dit verhaal?

Ga nooit, maar dan ook nooit tegen je vrouw in! Tenzij je van een beetje avontuur houdt natuurlijk!