Drie kinderen geleden… Deel 2.

Vandaag kwamen we thuis van een lang weekend weg met vrienden. Dit keer installeerden we ons in een huis in een vakantiepark in Bruinisse, Zeeland. Het huis was groot en vrijstaand. Heel fijn, want we waren met zes volwassenen en zeven kinderen.

Nu kan ik een heleboel vertellen over dit weekend. Bijvoorbeeld dat onze weekendjes met vrienden er vroeger heel anders uitzagen. Of dat zeven kinderen tussen de een en vijf jaar oud met elkaar gemakkelijk zes volwassen de hele dag bezig kunnen houden. Ik zou statistieken kunnen geven van het aantal keer dat er een kind huilend bij zijn ouders kwam, dat er weer een kind zonder sokken rondliep op het moment dat we de deur uit wilden, of het aantal keer dat een van de volwassen rood aanliep doordat kinderen nu eenmaal precies weten op welke knopjes ze bij hun ouders moeten drukken. Maar dat doe ik niet, want het weekend was top! Natuurlijk waren er wat ‘ongemakken’, maar die vallen in het niet bij alle mooie momenten die zeven van die kleine koters samen creëren.

Waar ik wel wat over wil vertellen, is over het vertrek uit het huisje. Ik heb al eens eerder geschreven over hoe anders alles drie kinderen geleden was. Dit is ook zo’n verhaal, maar dan met een twist…

Vroeger, drie kinderen geleden, huurden we ook wel eens met vrienden een huisje in een vakantiepark. De avond voor vertrek zakten we natuurlijk allemaal nog flink door en als dan iemand zich dan hardop afvroeg hoe laat we eigenlijk het huis uit moesten, schrok iedereen zich lam. ‘Hoe halen die parken het in hun hoofd om mensen om tien uur ’s ochtends uit een huisje te sturen? Dan is een normaal mens nog niet eens wakker toch?’ Uiteindelijk versliepen we ons allemaal en wisten we dan met veel paniek en stress de sleutel rond kwart voor elf in te leveren.

Als het zonder kinderen al zo’n probleem is, hoe kun je dan met zeven kinderen om tien uur je huissleutel bij de receptie inleveren? Wat een stress zal dat geven?

Niet dus.

Zoals gewoonlijk waren alle kinderen om zeven uur al wakker. Terwijl de kinderen werden aangekleed, waren andere ouders op hun gemak tassen aan het inpakken. De kinderen die aangekleed waren kregen een leuke taak als ‘haal alle kussenslopen maar van de kussens af’. Ondertussen werd er ontbijt op tafel gezet en om half negen had iedereen dat achter de kiezen. Terwijl de kinderen lekker even Zapp keken, laadden de papa’s de auto’s in en veegden de moeders nog de vloeren aan. Geen stress, geen paniek! Een goed geoliede oudermachine! Teamwerk!

Toen alles ingepakt en opgeruimd was, slenterden we op ons gemak met z’n allen richting de receptie om de sleutel in te leveren. We besloten dat de kinderen nog even in het ‘speelkasteel’ konden spelen, terwijl wij met z’n allen van een bak koffie en appeltaart zouden genieten. Maar wat bleek, we moesten daarvoor eerst nog een half uur in het park rondhangen, want het was pas half tien… en natuurlijk ging het speelkasteel pas om tien uur open.

Ja, drie kinderen geleden was echt alles anders…