Elke ouder herkent het wel. De verschillende fasen die zijn kind doorloopt en ook de sprongetjes die af en toe van de ene op de andere dag gemaakt worden.
Onze peuter is pas drie geworden en hij heeft meteen weer een paar van die ’sprongetjes’ gemaakt. Nu hij drie is, vindt hij zich meteen te groot voor luiers. Nee hoor, jongens van drie gaan gewoon naar het toilet. In één keer heeft hij ontdekt hoe dat plassen werkt. Het is net of hij ons jarenlang in de maling heeft genomen: wij maar slepen met die pakken luiers, gewoon omdat hij dat wel lekker makkelijk vond. Maar nu hij drie is, doet hij natuurlijk niet meer aan luiers, want heb je wel eens een gitarist met een luier gezien?
Ook zijn woordenschat heeft een flinke sprong gemaakt, die lijkt ineens wel tien keer zo groot geworden. En het is best handig dat de kleuter zijn woordenschat heeft uitgebreid, want zindelijk worden gaat een stuk gemakkelijker als je kunt vertellen dat je naar de wc moet, en wel nú direct.
Was het eerst vooral de kleuter die ons de oren van de kop kletste, nu kan haar kleine broer er dus ook wat van. Samen kletsen ze ons helemaal hoorndol. Dat kletsen begint ’s ochtends vroeg, als ze eigenlijk nog horen te slapen en het eindigt ’s avonds laat, als ze eigenlijk al horen te slapen.
Over het algemeen is al dat geklets best gezellig hoor en reuze schattig natuurlijk. Helaas is het soms ook een beetje confronterend. Vanavond vertelde de peuter me, terwijl hij in mijn vetrollen prikte: „Papa, jij bent dik!”. Toen hij mijn verontwaardigde blik zag, voegde hij daar verontschuldigend aan toe: „voor een kleine tent… Jij bent dik voor een kleine tent!”
Leuk hoor, die sprongetjes!